1 โครินธ์บทที่ 6

            1 โครินธ์บทที่ 6

            ต่อเนื่องกันเลยกับบทที่แล้วที่พูดถึงการที่คริสตจักรไม่ได้ลงวินัยคนที่ทำผิดบาป ในบทนี้จะพูดถึงการที่คริสตจักรไม่ได้แก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างบุคคล

            1 โครินธ์บทที่ 6-1-2-3

            การกระทำของคริสตจักรโครินธ์นอกจากจะทำให้การแบ่งแยกรุนแรงมากขึ้นแล้ว ยังเป็นอุปสรรคต่อพระราชกิจของพระเจ้าท่ามกลางคนที่ยังไม่เป็นคริสเตียนในโครินธ์อีกด้วย

            การที่เปาโลใช้คำว่า “ท่านไม่รู้หรือว่า” นั้นเป็นการชี้ให้พวกเขาเห็นถึงความจริงที่จะสามารถป้องกันปัญหานี้ได้  รูปแบบการเขียนเช่นนี้มีความนัยว่า พวกเขาน่าจะรู้เรื่องเหล่านี้ดี การพูดเช่นนี้เป็นการพูดแทงใจดำคริสตจักรที่ภาคภูมิใจกับความรู้และสติปัญญาของตนเอง

            เข้าใจว่าการตัดสินคนอื่นเป็นเรื่องยาก การที่จะไปบอกว่าคนโน้นทำผิด คนนี้ทำผิดนั้นเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะในสังคมไทยกับคนที่สูงอายุกว่าหรืออาวุโสกว่า มีอำนาจมากหรือรู้สึกเกรงใจ อยากให้เรามีใจอย่างยอห์นและเปาโลที่กล้าพูดตรงโดยไม่กลัว

            พี่น้องครับพระเจ้าตัดสินแม้กระทั่งทูตสวรรค์ที่ทำบาป (2 เปโตร 2-4) จงมีใจกล้าที่จะพูดกับคนเหล่านั้นที่ทำความผิดบาปเพื่อให้เขากลับใจแต่ถ้าเขายังไม่กลับใจก็ปล่อยให้พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินเขา เราไม่ได้พูดเพื่อตอกย้ำซ้ำเติมเขา แต่เราพูดเพื่อความรอดและความบริสุทธิ์ของเขานั่นเอง

            1 โครินธ์บทที่ 6-4-5-6-7-8

            สิ่งที่เปาโลเป็นกังวลในเรื่องนี้คือผลกระทบของปัญหาต่องานประกาศพระกิตติคุณในโครินธ์ เพราะการฟ้องร้องดังกล่าวนั้นไม่ได้ถวายเกียรติแด่พระเจ้าเลย (ยกตัวอย่างของคริสตจักรที่ขึ้นศาลกัน)

            ความโลภของพวกเขาไม่ได้เป็นการถวายเกียรติแด่พระเจ้า เปาโลบอกว่าพวกเขาแพ้ก่อนที่จะเริ่มพิจารณาคดีเสียอีก คดีที่คริสเตียนในโครินธ์ฟ้องร้องกันนี้เป็นแค่เรื่องความต้องการที่จะรู้ว่าใครผิดและจะได้รับค่าเสียหายจากพี่น้องเท่าไหร่ และการกระทำดังกล่าวนี้ทำให้พระกายของพระเยซูคริสต์ถูกทำลาย และต้นเหตุของการฟ้องร้องกันก็คือเรื่องเงินนั่นเอง อย่าลืมนะครับพี่น้องว่าซาตานนั้นฉลาดมาก และซาตานก็รู้ว่าจะใช้อะไรมาเป็นเครื่องมือในการทำลายวิหารของพระองค์ ซาตานรู้ว่าเราแต่ละคนนั้นมีอะไรเป็นจุดอ่อน และเงินก็เป็นสิ่งนึงที่เป็นจุดอ่อน จงอย่าให้ซาตานใช้สิ่งนี้มาทำลายสายสัมพันธ์ของเราพี่น้องและของคริสตจักร

            1 โครินธ์บทที่ 6-9-10-11

            คนอธรรมจะไม่มีส่วนแบ่งในแผ่นดินของพระเจ้าซึ่งจะมาตั้งอยู่ในอนาคต เพราะพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับพระเยซูซึ่งเป็นทายาท คนอธรรมจะถูกคนชอบธรรมตัดสินตามการกระทำของพวกเขา กระนั้นธรรมิกชนก็ยังประพฤติตัวไม่ต่างจากคนพวกนั้น เราเป็นคนชอบธรรมเพื่อที่จะได้ทำงานแทนพระเจ้าในการตัดสินคนอื่น ในการตักเตือนคนอื่น แต่เราเองก็กระทำตังไม่ได้ต่างจากคนเหล่านั้นเลย

            ประเภทของความผิดที่ได้บอกไว้ในตอนนี้สอดคล้องกับปัญหาที่เกิดขึ้นในทั่วไปของเมืองโครินธ์รวมถึงเมืองใหญ่ๆในสมัยนั้นด้วย โดยเฉพาะกรณีของรักร่วมเพศและการมีโสเภณีผู้ชายนั้นเป็นลักษณะอย่างนึงในสังคมกรีกโรมัน พลาโต้ได้พูดถึงพวกรักร่วมเพศในหนังสือของเขาชื่อ The Symposium และจักรพรรดิ์เนโรในสมัยที่เปาโลเขียนจดหมายฉบับนี้ก็เกือบแต่งงานกับเด็กผู้ชายที่ชื่อว่าสโปรัส นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกของผู้ปกครองโรมในสมัยนั้น เพราะจักรพรรดิ์ 14 คนใน 15 คนแรกของโรมก็เป็นพวกรักร่วมเพศหรือไม่ก็ร่วมเพศได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ดงันั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลก

            มีบางคนในคริสตจักรโครินธ์มีความผิดตามที่พูดไว้ในข้อ 9-10 แต่ว่าพระเจ้าได้ช่วยพวกเขา พวกเขาได้รับการชำระโดยพระวิญญาณ และรับการทำให้บริสุทธิ์โดยพระบุตร รวมทั้งได้รับการทำให้เป็นผู้ชอบธรรมต่อพระพักต์ของพระเจ้า

            คริสเตียนไม่ได้รับความบริสุทธิ์ทางเพศ (12-20)

            1 โครินธ์บทที่ 6-12

            คำว่า “ฉันจะทำอะไรก็ได้” หรือฉบับอื่นๆอาจจะแปลทำนองที่ว่า “ข้าพเจ้าทำสิ่งสารพัดได้” นั้นกลายเป็นคำขวัญเพื่อสนับสนุนความประพฤติที่ขาดศีลธรรมของคริสเตียนบางคนในโครินธ์ เปาโลมองว่าเสรีภาพของคริสเตียนควรมีพื้นฐานบนความรักต่อเพื่อนบ้านและต่อตนเอง เสรีภาพที่ไม่มีประโยชน์และเป็นโทษต่อผู้อื่นนั้นไม่ได้มีพื้นฐานอยู่บนความรัก และคริสเตียนเราไม่ควรที่จะใช้เสรีภาพแบบนั้น

            1 โครินธ์บทที่ 6-13-14

            อาหารมีไว้สำหรับท้องและท้องก็สำหรับอาหารนี้เป็นคำขวัญอีกอย่างนึงที่คริสเตียนในโครินธ์ใช้เป็นข้ออ้างเมื่อทำเรื่องเสื่อมศีลธรรม พวกเขาให้เหตุผลว่าอาหารเป็นสิ่งที่สร้างความสำราญและเป็นสิ่งที่จำเป็นเมื่อท้องส่งสัญญาณว่าหิว อาหารก็สามารถดับความอยาก ดังนั้นพวกเขาจึงโต้แย้งว่าเพศก็เป็นสิ่งที่สร้างความสำราญจึงเป็นสิ่งจำเป็น และเมื่อร่างกายมีความต้องการทางเพศ พวกเขาก็ดับความอยากนั้น แต่เปาโลอธิบายว่าร่างกายนั้นหมายถึงทุกส่วนของมนุษย์ซึ่งประกอบด้วยเนื้อหนังและวิญญาณ ดังนั้นคำว่าร่างกายในที่นี้จึงไม่ตายแต่ดำรงอยู่นิรันดร์และไม่ได้มีไว้สำหรับการล่วงประเวณี แต่มีไว้เพื่อความสัมพันธ์กับพระเจ้า

            1 โครินธ์บทที่ 6-15-17

            พระราชกิจของพระวิญญาณมีผลต่อจุดหมายปลายทางของคริสเตียนและจะรวมคริสตจักรเข้าสนิทกับพระคริสต์ คริสเตียนจะกระทำเรื่องเสื่อมเสียศีลธรรมโดยไม่ทำให้พระคริสต์เสียใจได้เหรอ “ไม่มีทาง”

            ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันระหว่างบุคคลสองคนไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องร่างกายเท่านั้น แต่เป็นการผูกพันระหว่างบุคลิคลักษณะและเชื่อมเขาทั้งสองด้วยกันเป็นหนึ่ง เปาโลคัดข้อความนี้มาจากปฐมกาล 2-24 ที่ว่า “เขาทั้งสองจะเป็นเนื้อเดียวกัน” แต่ข้อความดังกล่าวนี้ไม่ได้หมายความว่าชายคนนั้นไปแต่งงานกับโสเภณี แต่เปาโลกำลังชี้ให้เห็นถึงความบาปที่เขาทำเรื่องนั้นต่างหาก

            ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันระหว่างคริสเตียนกับพระคริสต์มีผลต่อทั้งเขาและพระผู้ช่วยให้รอด และเมื่อคนหนึ่งกระทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด อีกคนก็จะได้รับผลกระทบจากการกระทำนั้น

            1 โครินธ์บทที่ 6-18-19-20

            คริสเตียนในโครินธ์ควรจะตอบสนองเหมือนโยเซฟ เมื่อเผชิญกับเรื่องที่ผิดศีลธรรม (ปฐม 39-12) พวกเขาควรจะวิ่งหนี คือ “จงหลีกเลี่ยงเสียจากการล่วงประเวณี” การล่วงประเวณีนั้นมีลักษณะเฉพาะ แต่ไม่ใช่ความบาปที่หนักหนาที่สุด (มธ 12-32) อย่างไรก็ตามบาปนี้ก็มีผลทั้งผู้ที่ทำบาปและผู้ที่เขาเกี่ยวข้อง

            นอกจากพระคริสต์จะเสียใจแล้ว พระวิญญาณบริสุทธิ์ก็เสียใจด้วย พระองค์ประทับอยู่ในชีวิตของคริสเตียนทุกคน และพระเจ้าพระบิดาก็เสียใจด้วย เพราะพระองค์ต้องการได้รับเกียรติ ไม่ใช่ความอับอายจากผู้ที่พระองค์ทรงซื้อไว้ด้วยราคาสูง ราคานั้นก็คือพระโลหิตของพระเยซูคริสต์

1 โครินธ์บทที่ 5

            1 โครินธ์บทที่ 5

1 โครินธ์บทที่ 5-1-2

            บทที่ 5 และบทที่ 6 นี้จะพูดเจาะจงลึกลงไปในรายละเอียดเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นในคริสตจักรที่โครินธ์ครับผม เปาโลนั้นรักพี่น้องในคริสตจักรโครินธ์แต่เขาก็รู้ว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะต้องลงวินัยพวกเขา ลงวินัยก็คือการลงโทษนั่นเองนะครับ เปาโลเขียนเกี่ยวกับปัญหาบางอย่างในคริสตจักร เช่นการที่พวกเขาไม่ได้ลงโทษพี่น้องที่ทำผิด ซึ่งในบทที่ 5 จะเน้นในเรื่องนี้ การแก้ไขความขัดแย้งส่วนตัวระหว่างพี่น้องและการรักษาความบริสุทธิ์ทางเพศ ทั้งสองเรื่องหลังนี้ส่วนใหญ่จะอยู่ในบทที่ 6 ครับ

            เป็นเรื่องที่เปาโลเป็นห่วงมากก็คือเมื่อมีพี่น้องในคริสตจักรทำความผิดแต่คริสตจักรกลับไม่ได้ลงวินัยคนที่ทำผิดนั่น

            เช่นกันครับว่าเปาโลก็กลัวว่าพี่น้องจะติดนิสัยที่ไม่ดี ติดนิสัยที่เป็นความบาป เปาโลเตือนพี่น้องด้วยความรัก เพราะกลัวว่าถ้ายังติดวิสัยบาปอยู่แบบนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงแผ่นดินสวรรค์เลย ไม่มีทางได้ขึ้นแน่ๆ และที่สำคัญเลยก็คือคริสตจักรละเลยที่จะลงวินัยหรือตักเตือนพี่น้องนั่นเอง ทำไมคริสตจักรถึงได้ละเลยที่จะลงวินัยพี่น้องล่ะ เพราะความหยิ่งไง ความเย่อหยิ่งนั้นตรงกันข้ามกับความรัก ความเย่อหยิ่งมันทำให้เกิดความเห็นแก่ตัว ความเย่อหยิ่งของคริสเตียนชาวโครินธ์ไม่ได้ทำให้เกิดการแตกแยกเท่านั้น แต่มันยังทำให้เกิดความเฉยชาและความเต็มใจที่จะลงวินัยเพื่อตักเตือนพี่น้อง

            แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในคริสตจักรโครินธ์ล่ะ ในข้อที่ 1 บอกว่า “มีคริสเตียนชาวโครินธ์คนหนึ่งล่วงประเวณีกับแม่เลี้ยงของตนเอง แค่คิดด้วยสามัญสำนึกทั่วๆไปของมนุษย์ก็ยังรู้เลยว่ามันเป็นความผิด แต่ว่านี้มันเป็นการกระทำที่เป็นเรื่องต้องห้ามในพระคัมภีร์เดิม (ลนต 18.18 / ฉธบ 22.22) ซึ่งข้อห้ามพวกนี้คริสเตียนน่าจะรู้ดีที่สุด แถมมันยังเป็นการกระทำที่ผิดต่อกฏหมายโรมอีกด้วย เปาโลคงอยากจะถามว่า “นี่หรือคือคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นคริสเตียน เป็นสาวกของพระเจ้าน่ะ”

            แต่เรื่องน่าอายเช่นนี้ที่มีคนนึงไปล่วงประเวณีกับแม่เลี้ยงของตนเองไม่ได้ทำให้คริสเตียนในโครินธ์รู้สึกอะไรเลย เรื่องดังกล่าวนี้กลับทำให้พวกเขาเย่อหยิ่งมากขึ้น ทั้งๆที่การตอบสนองที่ถูกต้องควรจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทน เพราะในหนังสือกาลาเทียบทที่ 6-1-2 ได้กล่าวไว้ว่า (อ่าน) เพราะถ้าอวัยวะหนึ่งเจ็บ อวัยวะทุกส่วนของร่างกายก็เจ็บด้วย  ถ้าอวัยวะหนึ่งได้รับเกียรติ อวัยวะทุกส่วนก็ร่วมฉลองด้วย ดังที่กล่าวไว้ใน 1 โครินธ์บทที่ 12-26

            และที่แน่ๆเลยก็คือควรที่จะลงวินัยคนนั้นโดยตัดเขาออกจากคริสตจักรจนกว่าเขาจะกลับใจ ดังที่ได้กล่าวไว้ในมัทธิวบทที่ 18-15-17

            1 โครินธ์บทที่ 5-3-5

            เมื่อคริสเตียนชาวโครินธ์เพิกเฉยกับเรื่องเช่นนี้ เปาโลจึงรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่าง เพราะในฐานะที่เขาเป็นอัครทูตเขาจึงมีสิทธิตัดสินลงโทษผู้ที่ทำผิดได้ และเขาก็ขอให้คริสตจักรจัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้ในการประชุมครั้งต่อไป เปาโลต้องการให้ชายคนนี้ออกจากคริสตจักร ซึ่งเท่ากับว่าเป็นการออกจากการปกป้องคุ้มครองของพระเจ้าที่เขาได้รับเพื่อให้เขาได้ออกไปสู่สนามสู้รบแห่งโลกนี้ที่ซาตานจะฆ่าเขา ซึ่งเหมือนกับในหนังสือ 1 ทิโมธีบทที่ 1-20 (อ่าน) และนี่ก็จะเป็นตัวอย่างที่เจ็บปวดของการเพิกเฉยที่เห็นแก่ตัว และบทเรียนที่เตือนสอนเรื่องความบริสุทธิ์ของพระวิหารแห่งพระเจ้า      

            อย่างไรก็ตามมันมีปัจจัยหลายประการที่อาจจะหมายถึงการลงวินัยแบบอื่นด้วย เราไม่แน่ใจว่าการลงวินัยแบบอื่นจะเป็นยังไง แต่ไม่ว่าจะเป็นการลงวินัยแบบไหนก็ตามล้วนแล้วแต่มีเป้าหมายเดียวกันก็คือเพื่อรักษาความรอดของบุคคลนั้นไว้และเพื่อความบริสุทธิ์ของคริสเตียนผู้นั้นนั่นเอง

            1 โครินธ์บทที่ 5-6

            คริสเตียนในโครินธ์ไม่มีข้อแก้ตัวต่อพฤติกรรมที่น่าสมเพชของพวกเขา เปาโลเตือนพวกเขาถึงความจริงที่พวกเขารู้แล้วแต่ไม่ได้ทำตาม นั่นคือ “เชื้อขนมเพียงนิดเดียวย่อมทำให้แป้งดิบฟูทั้งก้อน”  เพราะโรคเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้คนตายได้ ดังนั้นคริสตจักรจึงจำเป็นต้องลงวินัยคนที่ทำผิดด้วยพื้นฐานเดียวกันนั้น ก่อนที่ความบาปมันจะลามไปทั่วคริสตจักร

            1 โครินธ์บทที่ 5-7-8

            เช่นเดียวกับที่ชาวยิวกำลังกำจัดเชื้อขนมออกจากบ้านในช่วงเทศกาลขนมปังไร้เชื้อ (ถาม)ความบาปก็ควรที่จะถูกชำระออกจากพระนิเวศของพระเจ้าเช่นกัน

Matzah คือ ขนมปังไร้เชื้อในภาษาฮีบรู

เทศกาลขนมปังไร้เชื้อคืออะไร

อพยพ 12:15-20 และอพยพ 12:31-39 อธิบายถึงเทศกาลนี้อย่างชัดเจน

            ขณะที่เทศกาลปัสกาเป็นเทศกาลที่พระเจ้าประทานไว้ให้โดยเฉพาะเพื่อระลึกถึงภัยพิบัติของลูกหัวปี และการได้รอดพ้นจากพัยนั้นโดยความเชื่อวางใจในเลือดของลูกแกะปัสกา เทศกาลขนมปังไร้เชื้อก็เป็นเทศกาลที่พระเจ้าทรงประทานให้โดยเฉพาะเพื่อระลึกถึงเหตุการณ์จริงของการอพยพ หรือ สภาพการณ์ที่คนอิสราเอลออกจากอียิปต์ นี่คือเหตุผลว่า ทำไมจึงมีการฉลองเทศกาลนี้มาตลอดหลายชั่วอายุคน เพื่อจะระลึกถึงความรีบเร่งของการหนีออกมาจากอียิปต์นั่นเอง

เทศกาลขนมปังไร้เชื้อกระทำเมื่อใด

เลวีนิติ 23:6-8 เทศกาลนี้จัดขึ้นวันที่ 15 เดือน นิสาน คือวันหลังจากเทศกาลปัสกา 7 วัน เทศกาลนี้ฉลองร่วมกันกับปัสกาเพราะว่าเป็นเวลาที่ใกล้กันมาก

ผู้เชื่อในพระเยซูสามารถเรียนรู้อะไรจากเทศกาลขนมปังไร้เชื่อ

มี 3 สิ่ง ที่เราสามารถเรียนจากเทศกาลนี้ได้

1. เทศกาลขนมปังไร้เชื้อเปิดเผยถึงการพักผ่อนที่สมบูรณ์ในพระเยซู

ผู้เชื่อในพระเยซูต้องพักพิงอย่างเต็มที่พบพระราชกิจการไถ่อันสูงสุดของพระเยซูซึ่งทรงกระทำบนไม้กางเขนและไม่พยายามให้ได้มาซึ่งความรอดด้วยวิธีอื่นใด

ยิ่งกว่านั้น เทศกาลนี้เป็นช่วงเวลาการเฉลิมฉลอง 7 วัน ซึ่งพวกเขาจะกินแต่ขนมปังไร้เชื้อเท่านั้น เลขเจ็ดมีความหมายถึงความเต็มและความสมบูรณ์ เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงการแยกอย่างเด็ดขาดจากสิ่งทั้งปวงที่มีเชื้อ เพื่อจะรับประทานจากพระเยซู ผู้ทรงเป็นอาหารแห่งชีวิต

2. เทศกาลขนมปังไร้เชื้อเปิดเผยถึงพระเมสสิยาห์ผู้ทรงทนทุกข์

ขนมปังไร้เชื้อนี้ (matzah) โดยตัวของมันเองเปิดเผยถึงพระเมสสิยาห์ใน 3 ด้าน

2.1 เปิดเผยถึง คำพยากรณ์ที่อ้างถึงพระเมสสิยาห์ว่าเป็นอาหารแห่งชีวิต

พระเยซูทรงบังเกิดในเบธเลเฮม คำนี้ หมายถึง “บ้านขนมปัง” ไม่น่าประหลาดใจเลยว่าตลอดการทำพันธกิจของพระเยซู พระองค์ทรงประกาศว่า “เราเป็นอาหารแห่งชีวิต”

· อับราฮัมถวายขนมปังไร้เชื้อ 3 ก้อน ให้แก่พระเจ้า (ปฐมกาล 18)

· อิสราเอลได้รับการเลี้ยงดูด้วยขนมปังจากสวรรค์ (มานา) เป็นเวลา 40 ปี (อพยพ 16)

· การถวายธัญบูชาด้วยแป้งผสมเชื้ออย่างดีกับน้ำผึ้ง ถูกห้ามไม่ให้นำไปอบ (เลวีนิติ 2)

· ในวิสุทธิสถานในพลับพลาของโมเสส มีขนมปัง 12 ก้อน สำหรับปุโรหิตวางอยู่บนโต๊ะ

ขนมปังหน้าพระพักตร์

·         ทูตสวรรค์ของพระเจ้ายอมรับการถวายเครื่องบูชาด้วยขนมปังไร้เชื้อของกิเดโอน

 “ขนมปังแห่งการทนทุกข์” ( ฉธบ. 16:3 ) พระเยซูได้ถูกเปิดเผยไว้ตั้งแต่สมัยโบราณ ในพระคัมภีร์ใหม่ เราเห็นพระองค์เป็นอาหารแห่งชีวิต ดังที่กล่าวกันว่า พระคัมภีร์เดิมถูกเปิดเผยในพระคัมภีร์ใหม่

2.2 เปิดเผยถึงการทำให้คำพยากรณ์เรื่องพระเมสสิยาห์สำเร็จ

นับจากการโบราณ ขนมปังนั้นจะนำไปปิ้งบนเตาปิ้ง ซึ่งทำให้ขนมปังเกิดรอยเป็นลายทาง “โดยรอยแผลเฆี่ยนของพระองค์ทรงรักษาเราให้หาย” (อสย. 53:5) และเนื่องจากเป็นขนมปังกรอบ จึงใช้ของแหลมแทง เพื่อจะไม่ให้เกิดฟองอากาศและแตกออก การทำเช่นนี้ทำให้ระลึกถึงพระคำ อิสยาห์ 53:3 ด้วยว่า “พระองค์ทรงถูกแทงเพื่อการล่วงละเมิดของเราทั้งหลาย”

ในยุคสุดท้าย คนยิว “จะมองดูพระองค์ผู้ที่เราได้แทง” และร้องไห้คร่ำครวญเมื่อพระเยซูเสด็จกลับมาและปรากฎพระองค์ต่อโลก (ศคย. 12:10 และ ยอห์น 19:37)

3. เทศกาลขนมปังไร้เชื้อเปิดเผยให้เราเห็นความจำเป็นที่เราต้องกำจัดเชื้อที่อยู่ภายในเรา

ขนมปังไร้เชื้อในการถวายของปุโรหิตเพื่องานการปรนนิบัติ (เลวีนิติ 8:2,26; อพย. 29:2,23) และร่วมกับการปฏิญาณตนแยกตัวเป็นนาคีร์ (กันดารวิถี 18:1-12)

เชื้อเป็นสัญลักษณ์ถึงความเสื่อมทรามทางศีลธรรม เพราะแป้งชิ้นเล็ก ๆ ที่หมักเชื้อไว้ สามารถทำให้แป้งทั้งหมดเสียไปได้

พระเยซูและเปาโลกล่าวถึงเชื้อ 5 ชนิดที่เราต้องหลีกเลี่ยงเพื่อเราจะเป็นคนที่แยกตัวถวายแด่พระเจ้าได้

1. เชื้อของเฮโรด (มาระโก 8:15 ; 6:14-28) วิถีของโลก

2. เชื้อของพวกฟาริสี (มัทธิว 16:6-12 ; ลูกา 12:1) ความหน้าซื่อใจคด

3. เชื้อของพวกสะดูสี (มัทธิว 16:6-12) ความไม่เชื่อ

4. เชื้อของพวกโครินธ์ (1 คร. 5:1-13) การทำตามความปรารถนาของเนื้อหนัง

5. เชื้อของพวกกาละเทีย (กาละเทีย 5:9) การถือกฎบัญญัติเกินควร

            1 โครินธ์บทที่  5-9-10-11

            เปาโลเรียกร้องให้คริสตจักรลงโทษคนภายใน ไม่ว่าจะเป็นพี่น้องคริสเตียนหรือคนที่มีส่วนในคริสตจักร การลงวินัยคนเช่นนี้คือการที่สมาชิกไม่คบหาเขา เช่น ไม่ให้เขาเข้าร่วมพิธีมหาสนิท เพราะเชื่อว่าคนที่ทำผิดอาจจะยังมาร่วมประชุมคริสตจักรอยู่ แต่เขาจะรู้สึกผิดและกลับใจ

            1 โครินธ์บทที่  5-12-13

            ไม่ใช่หน้าที่ของเปาโลที่จะไปตัดสินลงโทษคนภายนอกคริสตจักร เพราะถ้าสังเกตุให้ดีตั้งแต่ข้อ 1-13 นี้ เปาโลไม่ได้พูดถึงการลงโทษสำหรับผู้หญิงเลย ทำให้เราสามารถเดาได้ว่าผู้หญิงคนดังกล่าวนั้นไม่ได้เป็นคริสเตียนนั่นเอง คริสเตียนในโครินธ์เองก็ไม่มีสิทธ์ที่จะทำเช่นนั้น เพราะการลงวินัยภายในคริสตจักรเป็นความรับผิดชอบของพวกเขา และพระเจ้าจะตัดสินลงโทษคนภายนอก โดยให้ชายผู้หนึ่งที่พระองค์ทรงแต่งตั้งซึ่งก็คือพระเยซูคริสต์เจ้า (กิจการ 17-31) แต่คนที่อยู่ในคริสตจักรแล้วยังทำบาปอย่างต่อเนื่องและไม่กลับใจนั้น คริสตจักรต้องไม่คบหากับเขา